مدرسه علمیه طوبی بهبهان

یک روز صبحگاهان از سوی نسیم بهاری ، سوی دیار عاشقان کردم ؛ به راه افتادم و از تلاطم وجود و جانم ، نور عشق و ایمان تراوش می کرد . گویی که از نورشان تندیسی آهنین بر گردن خود آویخته بودم ؛ سبکبار رفتم و بر کنار وجودشان از درون خود بر آرامش وجودم همچون نیلوفران آبی موج می زد و آتش بیدار درونم با عطر نسیم بهاری آنها ، از دوردست ها شعله ور می شد و سکوت تنهایی شبهای خستگی ام را با نور سبز وجودشان منور می کرد . آری آنها ره یافتگان دیار وصال بودند که از خیمه های خون و آتش گذشتند و بر بالای قله های ایثار و فداکاری ، پرچم خونین عشق و شهادت را برافراشتند و شربت شیرین شهادت را با جام بلورین الهی نوشیدند و به سوی وصال و دیدار معبود جانانِ خود ، در بالاترین رتبه‌ی زمانی جای گرفتند .

نرگس آچاک پور (پایه اول)