مدرسه علمیه طوبی بهبهان

پله­های زندگی : صبر

وای ، نفسم برید ! امان از این ساختمان­های قدیمی بی­آسانسور . بعضی روزهای زندگی هم درست مثل همین ساختمان­ها می‌شوند . هرچه دنبال راهی راحت برای بالارفتن می­گردی ، پیدا نمی­کنی که نمی­کنی ! آخرش مجبور می­شوی پلّه­ها را یکی یکی ، آرام آرام آرام بالا بروی . این هم جزئی از زندگی بوده و لازم است که این بخش کُند و به ظاهر سخت را هم پشت سر بگذاری . درسی که می­شود از این پلّه­ها گرفت ، صبر کردن ، صبوربودن و نبریدن است .

زندگی ، این پلّه­های به ظاهر بی­پایان را جلوی پایت گذاشته که همین چیزها را بفهمی . که هر از گاهی ، نفس تازه کنی و دوباره به رفتن ادامه دهی .

                                                                   منبع : روزنامه افق خانواده