مدرسه علمیه طوبی بهبهان

خدایا !

خشنودم ، به حکمی که در علم خود ، به سوی من سوق می‌دهی ؛

و روانه‌ام ، به هر جا که توروانه کنی ؛

و آهنگ کننده‌ام بر آن‌چه تو مرا به سوی آن ، جهت داده‌ای ؛

در جان‌نثاری به پای آن‌چه تو را از من خشنود می‌کند ، بخل نمی‌ورزم ؛

زیرا تو مرا بدان راضی ساخته‌ای .

از هیچ‌ کوششی ‌در آن‌چه تو مرا بدان خوانده‌ای ، دریغ نمی‌دارم .

به سوی آن‌چه به من شناسانده‌ای ، شتابانم ؛

و در راهی گام می‌نهم که تو برایم گشوده‌ای .

                                                    [دانشنامه امام حسین (ع) ، ج13، ص 489و 491 ]          

امام زمان ، ظاهر و باطن ائمّه (علیهم السّلام)

عالم جلیل‌القدر اسلام شیعه محمّد بن حسن حرّ عاملی (رضوان الله علیه) در کتاب بسیار نفیس « اثباط الهداه » حدیث مهمّی در مورد امام زمان (علیه‌السّلام) آورده است . حضرت صادق (علیه‌السّلام) از اجداد طاهرینش از رسول خدا (صلّی الله علیه و آله و سلّم) عدد ائمّه را نقل می­کند تا می­رسد به نام مبارک امام زمان که می­فرماید : و هو ظاهرُِهُم و باطِنُهُم « این وصیّ دوازدهم ، ظاهر ائمّه و باطن آنان می­باشد » .

یعنی حضرت ، جامع خصوصیّات  ظاهری و باطنی امامان و مظهر همه­ی کمالات آنان می­باشد . باطن معصومین ، همان ولایت الهیّه­ی آنان می­باشد .

یکی از عرفا در مورد ولایت عبارتی دارد که ابن تیمیّه که از متعصّبان و معاندانی است که بسیاری از اهل تسنّن هم او را قبول ندارند و نیز عدّه‌ای از ظاهربینان از شیعیان که با دیده­ی سطحی به کلام نظر کرده­اند ، برآن اشکال و ایراد گرفته­اند . آن عارف گفته است : ولایت ، اعظم از نبوّت است . منظور از این جمله ، این نیست که امام بالاتر از پیغمبر است . بلکه مراد این است که بُعد ولایت یک نبی ، از بعد نبوّتش بالاتر است ؛ زیرا تمام انبیاء ، ابتدا ولی هستند سپس نبی و تا به مقام ولایت  نرسند ، به مقام نبوّت نخواهند رسید . دایره­ی اوّل ، دایره­ی ولایت است . ولایت ، درخت است ؛ امامت و نبوّت ، میوه است . هر پیغمبری ،  جهت ولایتش از جهت نبوّتش قوی­تر است . از ثمرات ولایت ، گاهی نبوّت است ، گاهی امامت است و گاهی هر سه جهت در یک فرد جمع می­شود ، هم نبی است ، هم رسول ، هم ولی و هم امام . ولایت ،  مقام قرب الهی است که دارای آثار و لوازمی است .

پس معنای کلام آن عارف ، این است که : شخصی که هم نبی است و هم اوّل ، بُعد ولایتش از بُعد نبوُتش اعظم می­باشد . زیرا نبوتش یک مأموریّت است که ممکن است تعطیل هم بشود ؛ امّا بُعد ولایت ، تعطیل­بردار نیست . مانند همه­ی انبیاء گذشته که الان نبی نیستند ، نبوُتشان تمام شده است ؛ امّا ولایتشان ـ که همان بُعد معنوی و اتّصال به عوالم ملکوتی و ربط با خداوند و قرب معنوی است ـ همیشگی است که از آثار ولایت ، تصرُف در موجودات به اذن الله می­باشد که به آنان مرحمت فرموده است .

در زیارت نامه‌ی امام زمان (علیه‌السّلام) می­خوانیم :

السَّلامُ علیک نورَالله الذی یَهتَدِی بِهِ المُهتدون

« سلام بر تو ای نور خداوند که به وسیله­ی آن هدایت می­شوند ، راه­یافتگان »

فعل مضارع دلالت بر تجدّد و دوام دارد و دیگر اینکه گاهی معنای شأنی دارد و گاهی معنای فعلی . مراد از عبارت این است  که : امام زمان که نور خدا هستند ، هدایت بخشی حضرت دائمی است و مستمر ؛ همه­ به هدایت و برکت نور آن حضرت ، هدایت می‌شوند .

الان هم انوار آن حضرت موجود است ؛ هر کس گیرندگی داشته باشد از نور حضرت ،  بهره می­برد . امروز تمام کمالات و معارف و هدایت­ها و انوار و اعمال خیر همه و همه به برکت آن حضرت است . اگر عنایت و لطف او نباشد ، از هیچ کس هیچ خیری صادر نمی­شود .

چهارده معصوم (علیهم السّلام) نور واحد هستند ؛ ولایتشان یکی است ؛ در عین حالی که هر یک خصوصیّاتی دارند ، با هم عینیّت دارند ؛ ولایتشان واسطه‌ی فیض خداوند ، در عالم هستی است !

فراموشی و غفلت از امام زمان ، بسیار ظلمت­آور و باعث کدورت و عقوبت وگوش‌مالی است . یاد آن حضرت نباید اختصاص به روز جمعه و دعای ندبه داشته باشد و بس !

                                       منبع : کتاب نکته ها از گفته ها ، آقای فاطمی نیا

به مناسبت اربعین حسینی

     از دور خاک‌های گرم کربلا را با قدم‌های آکنده از خستگی و درد پیموده‌ام تا شاید بر این ورق زرنگار خود صفاتی از بانوی ادب و احترام بیان کنم . بانوی من ! تو با قدم‌های خسته و خون‌آلود خود بر پرده‌ی روزگار کوفه پا نهادی و از سراپرده‌ی کربلا سخن به زبان آوردی . از دست‌های بریده‌ی آن قمر بنی‌هاشم و گلوی شکافته‌ی علی اصغر ، لب به سخن گشودی تا که شاید مرهمی بر این دل‌های خسته و خون‌آلود باشد . باری از خاک گرم کربلا بوی خون و آتش می‌آید و لباس‌های خونین مردان جاوید بر پهنه‌ی آن خاک بر زمین غم و اندوه جای گذاشته و نورِ هستیِ سوّمِ آن ماه عالمتابِ علیِ ، بر قتلگاه ، نوای الله اکبر سر داد و نور دیده‌ی او با شمشیر ملعون بر زمین نیلگون جای گرفت و ناله‌های سوزان کودکان زجرکشیده‌ی آن دیار بر صحرای خشک حجاز سر برآورده بود و دست‌های آن قمر بنی‌هاشم بر لا به لای کوچه‌باغ‌های خشم و عذاب فرو گرفته بود و آب فرات از دیدن آن نور دیده‌ی حق سر به دامان طبیعت گذاشت و رو به سوی دیار عاشقان بر لاله‌گون‌های دشت سرازیر شد تا شاید ناله‌های به خون خفته‌ی رقیّه‌ی سه ساله را در طبل غمناکی خود به صدا درآورد و ناله‌های پر از درد او را در عمق این دنیای بیکران بر تار و پود قلب‌های گسیخته و بیدادگر به نظاره کشاند و از گلوی تیرخورده‌ی آن شش ماهه خون و عزا ، سرود آزادی و آزادگی برخیزد.

بانوی من ! آنگاه که آن ماه عالمتاب در تار و پود این خاک گرم بر زمین افتاد ، چلچله‌های عرب بر ساقه‌های بید آن دیار نوید پیروزی در می‌دادند و بر کوچه‌باغ‌های دشت کربلا سرود عشق می‌خواندند و نوا در می‌دادند که ای عاشقان به پا خیزید که گویی بر قلب‌های تپیده‌ی آن ظالمان بدعت‌ها و دشمن‌های سنگین بر دوششان بارور می‌شود و از جام شراب‌های آنها تلألؤ بیدادگری به پا می‌خیزد و از نیزارهای آن دیار خواهم پرسید که آن علی اکبر جوان بر چشمه‌سارهای زندگی چگونه لبخند زد و دو رخت سپید عشق را بر تن پوشید و به سوی حق لبّیک گفت و آن علمدار کربلا که بر قامت خود استوار بود و بر مولای خود نام عشق می‌خواند . حال با نور دیده‌ی حق پا به سوی آن معبود گذاشت .

         و تو ای بانوی من ، با آن جوان قدار کربلا که بر حکم الهی ، به مصلحت خدایی ، شربت بیماری را چشید ، خواهید توانست نوای حسینی را بر دیار حجاز تا آخرین نقطه‌ی این سرزمین خدایی به صدا درخواهید آورد و آن ناله‌های درهم کشیده و خون‌های بر زمین ریخته را با دیده‌ی خود گذراندید و حال آنها را با کمال سعادت و نورانیّت به محضر مبارک اسلام و مسلمین به اوج خود رساندید و طبل شهادت و آزادگی را در این دیار خاکی به صدا درآوردید تا شاید مرهمی باشد بر این دل‌های خفته و به خواب‌رفته‌ی انسان‌های دردمند و آن قیام خونین را در سر تا سر وجود به نظاره خواهید رسانید .   

                                                                         نرگس آچاک پور (طلبه پایه دوم)

آنگاه که در خلوت جاری خود نشسته و بر پهنه‌ی این زمین پهناور به گشت و گذار می‌پردازم و با دیده‌ی تفکّر خود به اعماق رویایی زندگی در حال حرکت فکر می‌کنم ، می‌بینم که در اعماق آن‌ ،چه بینش شگرفی نهفته و هر لحظه که با خود فکر می‌کنم که این حقایق و باورهای روزگار از پس کدامین پرده‌ی خلقت به وجود آمد و در سراپرده‌ی متفکّر من نمود پیدا کرده ، آنگاه با قلم جاوید خود بر صفحه‌ی سپید زندگی شروع به نوشتن می‌کنم و از رویایی‌ترین افق‌های بیکران روزگار گفته و از دشت و باغ‌های این دیار باقی تا مرواریدهای اعماق دریای همیشه خروشان و پروانه‌های رنگارنگ دشت عشق ، لب به سخن گفته و آن را بر پرده‌ی ذهن خود به تماشا می‌نشانم تا شاید آن نگفته‌های مشق زندگی بر رخسار مخازن مکتوب به خاک نشسته‌ی ما طلوعی دوباره داشته باشد و هر صبح با دمیدن افق‌های سپید زندگی آن را ورق زده و با دست‌های کوچک خود بر سایه‌سار نردبان‌های ترقّی و پیشرفت بالا رفته و وموجی از بیداری و آگاهی در من نموّ پیدا کرده و باز خواهم نوشت که تو ای قلم ! آنگاه که به حرکت درمی‌آیی و بر تفکّر و نمود من جلوه‌گر می‌شوی ، بر بلندای ساقه‌های تنیده‌ ، باب معرفت و عشق باز می‌شود و کبوتر ایمان و پاکی من به پرواز درمی‌آید و از عمیق‌ترین و زیباترین نام وجود معنوی و گلدسته‌های احمدی و نبوی بر زندگی من سایبان انداخته و با کمال سعادت حقیقی آشنا شده و نور حقیقت و بیداری در من نمایان می‌شود و خلوص و آگاهی آن رادمردان نمونه‌ی اسلام بر من پدیدار می‌شود و گل‌های رنگارنگ نماز و مناجات بر پهنه‌ی این آسمان برافراشته به پرواز درمی‌آیند و حال درمی‌یابم که این نور معرفت حقیقی با توکّل به یگانه معبود و با جست و خیز کردن این نوکِ بی‌صدای رنگارنگ در من بیداری و آگاهی به وجود می‌آورد و کمالات و افتخارات سرتاپای وجود من را فرا خواهد گرفت و روزی خواهد آمد که با آن خواهم نوشت که ای جهانیان ، آن ستاره‌ی سپید از پشت ابرهای روزگار نمایان شد و چهره‌ی خود را بر این دیار خاکی باز کرد و نور حقیقی خود را در این دنیای عالمتاب گسترانید .

                                                                    نرگس آچاک پور (طلبه پایه دوم)

مراسم عزاداری در روستای قلعه سید مقیم واقع در شهرستان بهبهان

هر ساله با طنین­انداز شدن بوی محرّم و سیاه‌پوش شدن شهرها و روستاها ، روستای سرسبز ما هم با این نوای حسینی ، سیاه‌پوش شده و صدای یا ابا عبدالله الحسین از گوشه گوشه‌ی آن به پا می‌خیزد و شوری حسینی در آن به وجود می‌آید . جوانان تلاشگر آن از همان روزهای قبل از ماه محرّم ، مسجد را که محلّ سینه‌زنی و عزاداری می‌باشد ، با پارچه‌هایی آغشته به رنگ سیاه ، تزیین می‌کنند . از همان شب اوّل محرّم ، شروع به سینه‌زنی و زنجیرزنی کرده و عدّه‌ای هم برای نوحه‌خوانی آماده می‌شوند . آنها با وجود آنکه روزها به کار و تلاش در کشاورزی می‌پردازند و شب خسته و کوفته می‌باشند ، ولی با شور و عشقی حسینی به مسجد می‌آیند و تکلیف خود را انجام می‌دهند ؛ تا اینکه شب آخر فرا برسد . در این شب بیشتر از شب‌های دیگر سینه‌زنی می‌کنند و تا پاسی از شب ادامه دارد و در روز عاشورا ابتدا یکی از بچّه‌های روستا ، زیارت روز عاشورا که مخصوص به همان روز است را می‌خواند و مردم کم کم در مسجد جمع شده و از پیر و کلان ، خرد و جوان ، خود را به آنجا رسانیده و یک ماشین را با پارچه‌های سیاه ، سیاه‌پوش کرده و نوحه‌خوان‌ها در جایگاه خود در ماشین قرار می‌گیرند و مردها پشت سر ماشین و و پشت سرِ آنها ، زن‌ها با چادرهای سیاه و عدّه‌ای از آنها هم عَلَم به دست قرار می‌گیرند .

جوان‌ها با شور و حال بیشتری نسبت به شب‌های دیگر در این مراسم شرکت می‌کنند . آنها مسیر کوچه‌های روستا را در پیش گرفته و به عزاداری پرداخته و در جلوی درب خانه‌هایی که مصیبت دیده باشند ، تجمّع می‌کنند و با یاد ابا عبدالله الحسین ، عزاداری می‌کنند و یک مسیر طولانی را طیّ می‌کنند تا اینکه دوباره به مسجد برمی‌گردند . یعنی یک دور کامل در روستا را پیموده ، سینه‌زنی می‌کنند و به مسجد برمی‌گردند تا اینکه نزدیک به اذان ظهر برسد .  اگر اذان را گفت و رسیده بودند که نماز می‌خوانند ولی اگر نگفته باشد ، همان جا دوباره به سینه‌زنی پرداخته و بعد به یاد ظهر روز عاشورا نماز ظهر و عصر را همراه با جماعت در مسجد می‌خوانند و بعد از برپایی نماز ، نذری‌هایی که مردم آماده کرده‌اند به مسجد آورده و همان جا میل کرده و سپس راهیِ خانه‌های خود می‌شوند و استراحت کرده و در شب شام غریبان نیز دوباره به مسجد می‌آیند و عزاداری و سینه‌زنی خود را به یاد شام غریبان انجام می‌دهند تا شاید یادی هرچند ناچیز کرده باشند از آن واقعه‌ی بزرگ که هر روز و هرساله با عظمت و شور حسینی بیشتری انجام می‌شود .

و از خدا می‌خواهیم که این جمله عزاداری‌های هرچند ناچیز را از مردم ما قبول گرداند .

                                                                 آمین ، یا ربّ العالمین

        نرگس آچاک پور  / استان خوزستان  / شهرستان بهبهان  /  مدرسه علمیه طوبی