مدرسه علمیه طوبی بهبهان

خانواده در اسلام کانون عبودیت پروردگار است و اسلام اساس خانواده را بر مودت و رحمت می داند و بر حفظ و تشکیل آن تأکید زیادی دارد . مثلاً در آیه 32 سوره مبارکه نور در مورد اهمیت تشکیل خانواده می فرماید « و انکحوا الأیامی منکم و الصالحین من عبادکم و امائکم إن یکونوا فقراءَ یغنهم الله من فضله و الله واسع علیم »

در محیط خانواده ؛فرزند نیاز تکوینی و مستقیم خود را به پدر و مادر تأمین می کند و زن و شوهر نیاز جنسی و عاطفی خود را به وسیله یکدیگر برطرف می کنند .

اسلام برای خانواده از ابتدای تشکیل آن برنامه ویژه­ای دارد .نحوه معاشرت اعضای خانواده ؛ روابط والدین و فرزندان هریک دستورات خاصی دارد .

از دید اسلام اساس زندگی خانوادگی بر محبت و عشق بنا شده است . خدواند در قرآن در آیه 21 سوره مبارکه روم می فرماید:

«  و من ایاته ان خلق لکم من انفسکم ازواجا لتسکنوا الیها و جعل بینکم موده و رحمه ان فی ذلک لایات لقوم یتفکرون »

و از نشانه های او اینکه همسرانی از جنس خودتان برای شما آفرید تا درکنار آنان آرامش یابید ؛ و میانتان مودت و رحمت قرار داد در این نشانه هایی است برای گروهی که تفکر می کنند .

هدف خداوند از بیان آیه این است که میان دو همسر مودت و مهر و محبت برقرار باشد و در کنار هم احساس آرامش کنند . بنابراین اصل در زندگی خانوادگی وجود فضایی آرام و محبت آمیز است . زن و شوهر باید سعی کنند که در محیط خانواده ؛ میان اعضاء آرامش به وجود آید و روز به روز ، عواطف و محبتشان به هم بیشتر شود .

الگوهای خانواده در قرآن

اسلام در روش تربیتی خود ، انسانها را به الگوها و نمونه هایی برتر توجه می دهد . در واقع تأثیر الگوها در ساخته شدن فرد و جامعه بر کسی پوشیده نیست و هر خانوداه­ای که می تواند برای ایجاد آرامش و موفقیت در زندگی به این الگوها و نمونه ها توجه ویژه داشته باشد . که یک نمونه از خانواده ای برتر در قرآن خاندان حضرت ابراهیم (ع) است .

خداوند در آیه33و 34 سوره مبارکه آل عمران به برگزیده بودن این خاندان اشاره فرموده است.   

« انّ الله اصطفی آدم و نوحا و ال ابراهیم و ال عمران علی العالمین * ذریه بعضها من بعض و الله سمیع علیم »    

خداوند آدم ابوالبشر و نوح آل ابراهیم و آل عمران را بر جهانیان برتری داد . خاندان و دودمانی که برخی از برخی دیگر نشأت گرفته و با هم دارای پیوند و ارتباط بودند و خداوند شنوای دانا است .

ادامه »

 امام صادق (علیه السلام) می­فرماید :

هر کس دوست دارد روز قیامت ، بر سر سفره­های نور بنشیند ، باید از زائرین امام حسین (علیه السلام) باشد .         

(وسائل الشیعه ج1ص330)

**************************

مقام معظم رهبری:

ماجرای حسین ، نجات­­بخشی یک ملّت نبود ، نجات­بخشی یک امّت نبود ، نجات­بخشی یک تاریخ بود .

**************************

امام علی (علیه السلام) می­فرماید :

روزی به حضور رسول خدا (صلّی الله علیه وآله) رفتم . پس از صرف غذا ، آن حضرت وضو گرفت و رو به قبله نشست و به دعا و راز و نیاز پرداخت . سپس درحالی که اشک بسیار از چشمانش سرازیر بود به زمین افتاد ؛ امام حسین (علیه السلام) بر دوش آن حضرت جهید و گریه کرد . پیامبر (صلّی الله علیه وآله) به او فرمود : پدر و مادرم به فدایت ، چرا گریه می­کنی ؟ امام حسین (علیه‌السّلام) عرض کرد : ای پدر ، امروز تو را به گو نه­ای محزون و گریان دیدم که هرگز تو را چنین ندیده بودم . پیامبر (صلّی الله علیه وآله) فرمود : پسرم ، امروز از ملاقات شما بسیار شادمان شدم که هرگز چنین شاد نشده بودم ، حبیبم جبرئیل نزد من آمد و به من خبر داد که شما کشته می­شوید ، و محلّ قتل شما دور از همدیگر است ، از این رو محزون شدم و دعا کردم و از خدا برای شما تقاضای خیر نمودم .

                                           (سوگنامه –اشتهاردی ص11)

امام علی(علیه السلام) می‌فرماید:

احسن الحسنات حبنّا و اسوا السیئات بغضنا

بهترین نیکی­ها حبّ ما ، و بدترین بدی­ها بغض ما اهل بیت است .

                            (غرور الحکم ج 1ص211)

********************************

تا ابد بوی محبّت به مشامش نرسد          

هر که خاک در میخانه ز رخساره نرفت

*********************************

# مقا م معظم رهبری می­فرمایند :

زندگی ائمه (علیهمم السلام) را ما باید به عنوان درس و اسوه فرا بگیریم . نه فقط به عنوان خاطره­های شکوهمند و ارزنده است.                                   

                                   (کلمات قصار ، پایگاه شهید آوینی )

*********************************

# عارف بالله میرزا اسماعیل دولابی :

در دوران رضا خان به خاطر برگزار کردن مجلس روضه ، مرا بازداشت کردند و به زندان بردند . در زندان یکی از اعیان هم بازداشت بود . علّت بازداشت او هم این بود که به تذکّر سرهنگی که به او و خانمش گفته بود در خیابان قدم نزنند و به پیاده رو بروند ، بی­اعتنایی کرده بود و او هم دستور داده بود که بازداشتش کنند .دیدم خیلی ناراحت است .اصلاً قاطی بقیه­ی زندانی­ها نمی‌شد و تمام مدّت روی پا ایستاده بود و به خود می‌پیچید و می‌گفت اگر اجازه می‌دادند یک تلفن بزنم کاری می‌کردم که بلافاصله مرا آزاد کنند و آن سرهنگ را به زندان بیندازند . آن شخص به ناچار شب را در زندان به سر برد ؛ ولی اوّل صبح که توانست به بیرون از زندان خبر برساند ، دستور آزادیش صادر شد و آزادش کردند . دنیا هم زندان است .کسی که اهل دنیا نباشد ، خیلی داخل اهل دنیا نمی‌شود . دوست اهل بیت گر چه در دنیاست ؛ ولی با اهل دنیا خیلی قاطی نمی‌شود و در قیل و قال‌ها و کشمکش‌های آنها وارد نمی‌گردد .

                                               (مصباح الهدی-مهدی طیّب ج ا ، ص 135)   

جلسه دفاعیه در مدرسه علمیه طوبی

پنجشنبه مورخ 07/10/91 ، در محل سالن اجتماعات این مدرسه ، جلسه دفاعیه با حضور اساتید داور استان خوزستان حجت الاسلام و المسلمین حاج آقا عبدالرضا آقاجری و حجت الاسلام و المسلمین حاج آقا مصطفی محبّی و سرکار خانم زینب شریفی اسدی و همچنین مدیر ، معاون پژوهش ، آموزش ، فرهنگی ، کادر اجرایی و اساتید راهنما و جمعی از طلاب مدرسه تشکیل گردید .

در این جلسه دفاعیه ، سرکار خانم صدری زاده ، معاون پژوهش منطقه دو کشوری ، برای نظارت داوری دو تن از اساتید داور (حجت الاسلام و المسلمین حاج آقا مصطفی محبّی و سرکار خانم زینب شریفی اسدی) که اوّلین داوری ایشان بود ، حضور یافتند .

در این جلسه 8 نفر از طلاب با موضوعات : « رجعت در آیینه‌ی آیات و روایات از دیدگاه شیعه » ؛ « ولایت فقیه در اسلام » ؛ « مهم‌ترین فتنه‌های عصر خلافت امام علی (علیه‌السّلام) تا واقعه‌ی عاشورا » ؛ « ویژگی زنان اسوه از نگاه آیات و روایات » ؛ « پاسخ به بعضی شبهات جدید وهّابیّت » ؛ « رویدادهای فرهنگی ـ سیاسی سال 1357 ـ 1356 در شهرستان بهبهان » ؛ « سیره‌ی اخلاقی ـ سیاسی امام حسین (علیه‌السّلام) » ؛ « روابط دختر و پسر » ، دفاعیه‌ی خود را ارائه دادند . 

   السّلام ای وادی کـرب بلا  

  السّلام ای سرزمین پر بلا
                                السّلام ای جلـوه­گاه ذوالمنن                          

        السّلام ای کشته­های بی­کفن

از پرهاى سوخته و خیمه­هاى خاکستر ، چهل روز مى­گذرد ؛ از شانه­هاى بى­ تکیه­گاه و چشم­هاى به خون نشسته ، از لحظاتى که سیلى مى­وزید و صحرا در عطشى طولانى ، ثانیه­هایش را به مرگ مى­بخشید .

حالا چهل روز است که مرثیه­هامان را در کوچه­هاى داغ ، مکرّر مى­کنیم .

چهل شب است که بر نیزه شدن آفتاب را سر بر شانه­هاى آسمان مى­گرییم .

« اى چرخ ! غافلى که چه بیداد کرده­اى» .

از شام تا کربلا ، از کربلا تا شام ، حکایت سرهاى جسور شماست که شمشیرها را به خاک افکند .

من از روایت خونابه و خنجر مى­آیم ؛ از شعله­هاى به دامن نشسته و فریادهاى بى­یاورى .

امروز ، اربعین خورشید است . نگاه کن چگونه پرندگان ، بر شاخه­هاى درختان روضه مى­خوانند ؛ چگونه ابرها ، فشرده فراقى عظیم ، پهنه‌ی زمین را مى‌بارند !

رفته­اید و پس از شما ، جادّه­ها ، اسیر زمستانى همیشگى­اند . پرواز ناگهان شما آتشى است که هرگز فرو نمى­نشیند .

زخم عاشورا همیشه تازه است . پاییز را دیده­اى ، چگونه نوباوگان تابستان را به زمین مى­ریزد و سر و روى جهان را به زردى مى­نشاند ؟! اکنون دیرى است که پروانه­هاى هاشمى‌مان را شعله­هایى یزیدى ، بر تپّه­هاى خاکستر فرو ریخته­اند .

دیرى است که گیسوان کودکى رقیّه را بادهاى یغماگر ، با خویش برده‌اند .

زمین ، پاییزش را از یاد مى‌برد ، امّا زخم عمیق عاشورا را هرگز .

سال‌ها مى‌گذرد و ما همچنان سوگ کبوترانى آزاده را بر سینه مى‌کوبیم .

وقتى به مدینه النّبى رسیدیم ، مبادا کسى جلوى قافله‌ی اسراى کربلا ، گوسفندى را سر ببرد ! این کاروان ، از سفر چهل روزه با سرهاى بریده بر بالاى نى مى‌آید.

نگذار هیچ لاله‌اى را در رثاى شهدایمان پرپر کنند ! سراسر خاک کربلا ، پر بود از گلبرگ­هاى خونین و پاره­اى که از هر سو مرا صدا مى‌زدند : « أخَىَّ اخىَّ » .

اجازه نده کسى بر سر و رویش خاک بریزد ؛ هنوز باد ، گرد و خاک کوچه­هاى کوفه و شام را از سر و روى زنان و کودکان عزادار نبرده است . این صورت‌هاى کبود و دست‌هاى سوخته ، نیازى به گلاب‌افشانى ندارند ؛ هنوز اربعین گل‌هایى که با تشنه کامى بر خاک و خون افتادند ، نگذشته است . بگو پاى برهنه به استقبالمان نیایند ؛ این کاروان پر است از کودکانى که پاى پُرآبله دارند . سفارش کن شهر را شلوغ نکنند و دور و برمان را نگیرند ، ما از ازدحام نگاه‌هاى نامحرم و بیگانه بازگشته‌ایم .

بگذار آسوده‌ات کنم بشیر !

دل زینب (علیهاالسّلام) براى خلوت مزار جدّش پر مى­کشد تا به دور از چشم خونبار رباب و سکینه و سجّاد (علیه‌السّلام) و این کاروان داغدار ، پیراهن کهنه و خونین حسین (علیه السّلام) را بر سر و روى خویش بنهد و گریه­هاى فروخورده‌ی چهل روزه­اش را یک سره رها سازد .

درسی که اربعین به ما می‌دهد ، زنده نگهداشتن یادِ حقیقت و خاطره‌ی شهادت در مقابل طوفان تبلیغات دشمن است .