مدرسه علمیه طوبی بهبهان

نمی دانم چه بگویم از سراپرده دلم  

که سخت می شود ، گفتن ناگفته ها

هستی و نمی بینم تورا ، این میشود سرگذشت تلخ مرا …   

من نیستم و تو می بینی مرا

نم نم باران که می بارد قلبم می گیرد از غم ندیدنت آقا

دل می گیرد و نفسی نیست برای دمیدن ، و آهی نیست برا کشیدن

  خوابهایم بی تو می شود کابوس ، وقتی که نباشی می شوم نابود

  کاش می شد سرنوشت مرا ، با تو از سر  نوشت آقا   

نمی دانم چرا روزها که بی تو می گذرد بد می گذرد گمان می کنم زندگی بی تو جهنم می شود

قلبم قندیل بست از نداشتن تو و نفسهای سردم تو را می طلبد

آقا چشمانم بهانه ی تو را می گیرد  

وجودم خاک گرفته است

دستان سرد مرا بگیر دستانم به یاری خدای تو می نویسد

و دلی که همیشه تنشنه ی عشق تو است 

من که همیشه جامانده ی دیار عشقم مرا برسان به قافله ی عشاق ، آقا…

بسم رب الشهداء والصدیقین

تقدیم  به اولین شهیدمدافع حرم شهرستان بهبهان

غروب یک روز که خورشید آخرین شعله های خود را بر آسمان تابید و رفت تا که سیاهی شب پدیدار شود و همه جا با غروب خورشید تیره و تار شد ، با خبر شهادتش همه جا را همراه با بوی خوش آشنایی فرا گرفت و با غربتی که از سرزمین دور آورد نسیم خوش معنوی در دل خاکیان بیدار شد ، ولی هاله ای از غم بر رخ مردم این مرز وبوم نشاند .

آری ، او رفت تا از حرم بانوی عشق و ادب حضرت زینب (س) دفاع کند وپرچم بیداری و استواری اسلام را در سر تاسر دنیا به پا دارد وبه زورگویان و ظلم ستیزان بگوید که حق همیشه پابرجاست ، و عدالت همیشگی و جا ودان است .

شهید فتحی عزیز ! پرستوی پرکشیده در آسمان شهادت و بیداری ، آنگاه که عزم سفر کردی و راه عشق  و دفاع  از حرم  بی بی را انتخاب کردی ، کبوتران برای تو به پرواز درآمدند و بلبلان بر درخت سبز اسلام سرود بیداری را خواندند و پرستوهای مهاجر ، معنویت وعشق تو را ، به راه حق به ارمغان آوردند ، زنان و مردان میهن اسلامی  به خود بالیدند که جوانیت ، عشق به زندگی ومادیات را ، زیر پا  گذاشتی  و کوله بار سنگین مهر و وفا را بر دوش کشیدی و راه برادرت را ادامه دادی ، تا آنگاه که در سرزمین جهاد برای دفاع از حرم در برابر آماج تیرهای دشمن قرار گرفتی و شربت شیرین شهادت  را چشیدی !

مادرت ، که  سالها بود هجر جوان خونین بال خود را بر دوش می کشید  و خاطرات شیرین نوجوانی وجوانی او را هر روز مرور می کرد و برایش تازگی داشت ، با  دیدن تو ای احسان دلاور ! چشم  به  آینده  می دوخت  و روزهای خوشی را با تو سپری می کرد تا که  شاید  روزی  رخت  دامادی را برتن تو ببیند ، و لبخند  شیرین  زندگی  را  بر  لبان خود جاری کند .

آنگاه که رفتی و به سوی آسمانها و ملکوت اعلی پیوستی ، کبوتر خیالش برای دیدن رخت دامادیت  پرکشید و همراه  با شهادتت از صبا بوی گل رز به مشامش رسید و        اشک هایش جاری شد ، اما  سوی  دیگر  می داند که چراغ راهت همچنان ادامه دارد و افتخار شهادت  تو تا ابد برایش ماندگار خواهد شد .

شهید  قهرمان ! آنگاه که همراه برادرت شهد شهادت را نوشیدید  و  پرنده ی  عشق خیال خود را با بانگ شهادت امضاء کردید و با افتخار هر  چه  تمام تر به مردم این مرز  و بوم   می گویم ، که از سرزمین ، عفاف ، وعزت خود دفاع کنید وعزم خود را برای دفاع از حرم بانوی اسلام حضرت زینب (س) به کار گیرید .

باشد که با  ریختن  خون  جوانانی  همچون  شما  سلحشوران  باغیرت  و با  ایمان  ، روزی به تماشای شکست ابرقدرتهای داخلی وخارجی ، سرکوب داعش منافق و نظاره گر پرچم بیداری وآزادگی توسط منجی عالم بشریت مهدی موعود در سرتاسر دنیا باشیم .

                                                        امین یارب العالمین …

نرگس آچاک پور ،پایه پنجم

مطالعه فقط خواندن نیست ، رفتن یک راه است ، پابه پای جملات ، دست در دست کلمات و لمس نزدیک همه آنچه که در کتاب است ،  کتاب خواندن هنر است .

هفته کتاب و کتابخوانی  گرامی باد .

روزها هر روز تکرار می شود و ساعت ها و ثانیه ها به حرکت در می آید . اما در گذشته های نه چندان دور ، در افق های دور دست کسانی بودند که شبانگاهان با گامهای بر افراشته و عزمی راسخ سلاح امنیت و آزادی کشور را در دست داشته و با جان و دل از میهن و ناموس خود در دفاع می کردند . می رفتند و بانگاههای خود که با نورالهی مانوس شده بود پنجره های تاریکی دل را به سوی روشنایی رهنمون می کردند و با دستان خود اسلحه های عظیم کشور را بر دوش می کشیدند و با شعار لبیک یا حسین و هیهات من الذله تیر خلاصی را بر سر دشمن می ریختند و گامهای خود را بر روی سیم خاردرهای طویلی که برروی زمین نقش بسته بود می گذاشتند  و با عشق و دل در راه میهن جان خود را به سوی ملکوت اعلی پیوند می دادند  و در سنگرهای دفاع مقدس سرود طراوت و یگانگی را می خواندند و با خواندن دعای توسل و زیارت عاشورا دل را به سوی بهترین و جاودانه ترین مکتب الهی سوق می دادند . رفتند و با بالهای خونین خود همچون کبوتران آسمانی دیده ها را به بالاترین یاس های سپید آسمانی پیوند دادند و با ریختن خون خود لاله های سرخ را به یادگار گذاشته اند تا که شاید این لاله های شکفته درزمین جمهوری اسلامی روزی گویای فداکاری های آنها در صحنه های جنگ باشد . باشد که با ریختن خون آن جوانان بیدار دل ، سنگرهای علم و دانش ، عزت ، حجاب و معرفت الهی در این سرزمین پاک خدایی پدیدار شود و هر روز بر عزت و شرف این کشور همیشه پهناور افزوده شده و شاهد روزی باشیم که پرچم آزادی و آزادگی به دست منجی عالم بشریت هر چه سریعتر برافراشته شود .

در کوچه ها نسیم بهشت محرم است           این شهر بی مجالس روضه جهنم است

پیراهن سیاه عزاداری شما                       زیباترین تجلی عشق مجسم است  

شکر خدا که هیئت مان باز دایر است          شکر خدا که بر سر این کوچه پرچم است

بیرون ندیده اید زنی ایستاده است ؟           بالش شکسته است و قدش هم کمی خم است

لبخند تلخ فاطمه بر تک تک شما              یعنی خوش آمدید و همان خیر مقدم است

من که ندیدمش دم در خب شما چطور ؟     صد حیف سوی چشم گناه کار ما کم است

پرواز می کنیم از این پیله های تنگ          فصل بلوغ شیعه یقینا محرم است

در مجلس عزای امام قتیل اشک              روضه به شور و واحد و نوحه مقدم است