مدرسه علمیه طوبی بهبهان

نمی دانم چه بگویم از سراپرده دلم  

که سخت می شود ، گفتن ناگفته ها

هستی و نمی بینم تورا ، این میشود سرگذشت تلخ مرا …   

من نیستم و تو می بینی مرا

نم نم باران که می بارد قلبم می گیرد از غم ندیدنت آقا

دل می گیرد و نفسی نیست برای دمیدن ، و آهی نیست برا کشیدن

  خوابهایم بی تو می شود کابوس ، وقتی که نباشی می شوم نابود

  کاش می شد سرنوشت مرا ، با تو از سر  نوشت آقا   

نمی دانم چرا روزها که بی تو می گذرد بد می گذرد گمان می کنم زندگی بی تو جهنم می شود

قلبم قندیل بست از نداشتن تو و نفسهای سردم تو را می طلبد

آقا چشمانم بهانه ی تو را می گیرد  

وجودم خاک گرفته است

دستان سرد مرا بگیر دستانم به یاری خدای تو می نویسد

و دلی که همیشه تنشنه ی عشق تو است 

من که همیشه جامانده ی دیار عشقم مرا برسان به قافله ی عشاق ، آقا…