مدرسه علمیه طوبی بهبهان

از بدو خلقت و آغاز پيدايش انسان بر روي كره خاكي، همواره زنان و مردان با تشكيل كانوني به نام خانواده، عمري را در كنار يكديگرگذرانيده و فرزنداني در دامان پر مهر خويش پرورانده و از اين جهان رخت بر بسته اند. خانواده يك واحد اجتماعي است كه هدف از آن در نگاه قرآن، تامين سلامت رواني براي سه دسته است: زن و شوهر، پدر و مادر و فرزندان. همچنين هدف، ايجاد آمادگي براي برخورد و رويارويي با پديده هاي اجتماعي است . در قرآن مي خوانيم: « والذين يقولون ربّنا هب لنا من ازواجنا قرّه اعين و اجعلنا للمتقين إماماً؛ (۱) و كساني كه مي گويند: «خداي ما، ما را از همسرانمان نور چشمان ببخش و ما را رهبر پرهيزكاران گردان. » اين آيه بر اهميت خانواده و پيش آهنگي آن در تشكيل جامعه نمونه انساني اشاره دارد، همچنان كه پيوندهاي سالم و درخشان خانوادگي را ايده آل پرهيزكاران معرفي مي كند. كوشش مصلحان جامعه- مخصوصاً پيامبران الهي- اين بوده است كه نظام خانواده، يك نظام مستحكم و پايدار باقي بماند و هيچ عاملي نتواند اين كانون سعادت و اجتماع كوچك را متلاشي كند. (۲) دنياي امروز كه دنيايي مضطرب و پريشان است، علي رغم پيشرفت هاي حيرت انگيز در علم و صنعت، در مسئله خانواده با مشكلات بزرگي روبه رو است به نحوي كه در حال فروپاشي و از دست دادن بسياري از كارآيي هاي خود مي باشد.