مدرسه علمیه طوبی بهبهان

فاطمه بانوی هر دو عالم است                  فاطمه قلبش سرای ماتم است

همسـر پـاک علیِ مرتضاسـت                 مـادر و آرامِ جانِ مصطفاسـت

فاطمـــه آلالـة بـاغ نبـی اســت             همنشین و یار مولایش علی است

گر مزارش مخفی و بی‌سایه است             با دل هـر عاشقی همسایـه اسـت

چون پرستوی شکسته بال و پَر              چون گـل لاله پُـر از داغ و شرر

قد کمان شد سرو سبز قامتش                دیـدن روی پـدر شـد حاجتش

در میـان باغ بـودش در نمـاز                  با خدای خویش در راز و نیاز

ناگهان کوبیـد درب خانه را                      ناسزا می‌گفت صاحبخانه را

چون بتول ، دستگیرة در را کشید            ضربتی محکم به پهلویش رسیـد

گفت یا حیدر کجایی یا علی                   ناله می‌کرد و صدا می‌زد أبی

آسمـان از غـم برایش تیـره شد             بر دلِ خونِ علی ، غم چیره شد

ماه را آن شب علی تیمار کرد                 یـاد روز وصلـت دلــدار کـرد

گفت یا زهـرا کجا ؟ بی من نرو              روحِ من هستی ، جدا از تن نرو

ای گــل ریحـانــة بـاغ رسـول              گشتم از زخم دلِ تو ، من ملول

گفت آن پهلوشکسته از جفا                    یا علی تو را به حقّ مصطفی

مخفیانه دفن کن جسم مرا                     تا نیابـد دشمنـم قبـر مـرا

گفت زهرای مطهّر ایـن کلام                 عاقبت عمرم به دنیا شد تمام

شب که شد مولا علی با آه و درد          مـاه را با اشک­هایش خـاک کـرد

لیلا خوشبخت (طلبه پایه سوم)