مدرسه علمیه طوبی بهبهان

ای علی دوست ، ای کسی که با شنیدن منقبت علی دلت شاد می­شود ، بشنو و بترس و بلرز از این حرف . اگر دنیای امروز بخواهد علی را بشناسد ، چطور می­شناسد ؟ دو راه دارد . یک راه از طریق تاریخ است .

راه دیگر از طریق پیروان علی است . فرض کنیم یک نفر می­خواهد علی را بشناسد . می­خواهد پیروان علی ، مأمومین علی ، دنباله­روهای علی ، شیعیان علی را بشناسد ، تا علی را بشناسد .

چه می­بیند ؟ آیا علم می­بیند ؟ آیا تقوا می­بیند ؟ آیا علاقه به یتیم که در علی بود ، می­بیند ؟ آیا خدمت به مردم می­بیند که در علی وجود داشت ؟ آیا شجاعت و صراحتی می­بیند که در علی بود ؟ به هوش باش ! چگونه می­خواهی علی را بشناسی ؟ چرا سفیه باشیم ؟ چرا بی­سواد باشیم ؟ درست است که ما ننگ علی باشیم ؟ …

شخصی از حضرت صادق (ع) می­پرسد که ما نام شما را بر اولاد خود می­گذاریم ، آیا این کار به کمک ما می­آید ؟ حضرت می­فرماید : بله و « هل الدّین الا الحبُّ : آیا دین جز دوستی چیزی هست ؟ » . سپس برای اینکه اشتباه نشود ، می­گوید : « قل ان کنتم تحبّون الله فاتبعونی یحببکم الله » (آل عمران/31) ، کسی که خدا را دوست دارد ، پیرو پیغمبر خداست . بنابراین ایمان علی و کمال ایمانش موجب می­شود که جزو دین شود و پیامبر بفرماید : « لا اسئلکم علیه اجراً الا المودّه فی القربی » (شوری/23)

علی چون ایمان کامل است ، واکنش­های متفاوتی در مقابل دنیا دارد .

گاه به نظر می­رسد که برای دنیا حرص می­زند و دنبال خلافت می­رود . گاهی هم می­گوید ای دنیا « غرّی غیری » ؛ برو دور شو ، من طاقت دارم . او برای چه این گونه می‌گوید ؟ زیرا علی (ع) دنیا را فقط برای اقامه حق و ابطال باطل می­خواهد . اگر در دنیا حقّی اجرا نشود یا از باطلی جلوگیری نشود ، به درد علی نمی­خورد . او دنیا را برای خدا می­خواهد .

علی شجاعتش برای خداست و به امر خداست و به اتّکای خداست و ترسش در مقابل خداست . از فقر نمی­ترسد ، به خدا اعتماد دارد ، کریم است . امساکش هم برای این است که نمی­خواهد مال مسلمان را بگیرد و به برادرش بدهد . طلب دنیایش برای اقامه حق و ابطال باطل است و وقتی هم که این هدف حاصل نشود ، همه چیز دنیا را رها می­کند . در این راه به ابوذر می­گوید : « یا اباذر لا یُؤنِسنّک الا الحق و لا یوحشنّک الا الباطل » . به همین دلیل در تمام زندگی علی (ع) یک هماهنگی کامل دیده می­شود : « و لو کان من عند غیر الله لوجدوا فیه اختلافاً کثیراً » (نساء/82) . علی (ع) با ایمانش بازی نمی­کرد .

در بازار همانی بود که در خانه بود ، در خانه­اش همانی بود که در جنگ و در جنگش همانی بود که در مسجد مشاهده می­شد . در تمام دنیای خدا ، علی (ع) ولیّ خدا بود . در همه جا در مقابل خویش و بیگانه یکنواخت بود . همه قضیه عقیل را می­دانید . ملاحظه فرمودید که برای او برادر و خویش و بیگانه فرقی نمی­کند . آنجا که رضای خداست ، همه چیز هست و آنجا که نیست ، هیچ چیز نیست . در روز مرگش و روز خلافتش ، حرف­هایش یکی است .

خطبه­ی علی در روز خلافتش ، آن روز که دنیا با تمام زیبایی­هایش به علی رو می‌کند ، مانند روزی است که می­خواهد بمیرد ؛ زیرا دنیا برای او رسالت است ، امانت است ، دنیا برای علی وسیله کار است . او در حالت غضب و آرامش یکنواخت است .

ما می­گوییم علی (ع) امام ماست . امام یعنی چه ؟ امام یعنی پیشوا . در نماز جماعت وقتی امام می­گوید : الله اکبر ، مأموم هم می­گوید : الله اکبر . رکوع که می­کند ، مأمومین هم رکوع می­کنند و این یعنی پیروی کردن . ولایت ما از علی (ع) هم به همین معناست .

علی (ع) چگونه بود ؟ آیا تاکنون دیده­اید که امام در قیام باشد و مأمومین او در سجود ؟ یا امام در سجود باشد و مأمومین ایستاده باشند ؟ آیا در این حالت شما می­گویید که این آقا امام اینهاست ، می­گویی یا نمی­گویی ؟ البتّه که نمی­گویی . این سخن مسخره است .

باید بررسی کنیم که ما چگونه مأمومین این امامیم ؟ علی شجاع ، ما ترسو ؛ علی کریم ، ما بخیل ؛ علی خوش اخلاق ، ما بداخلاق ؛ علی توانا ، ما ترسو و طمّاع ؛ علی صادق و الی آخر .

معنای امامت چیست ؟ همان طور که گفتیم ، سرّ کمال علی (ع) ایمانش است . راهی است که برای ما هم باز است . این راهی است که علی رفت ، بفرمایید شما هم بروید . علی صد درجه­اش را رفت و آن شد ، تو یک درجه­اش را برو و یک صدم علی بشو . راه باز است ، برای همه ، باز نیست ؟

ما کمال علی را در ایمانش می­دانیم . با ایمان به خدا و ازدیاد این ایمان ، می­توانیم راه علی را برویم . اما ما چه کرده­ایم ؟ ما که شیعه علی هستیم و باید از او پیروی کنیم . چه کرده­ایم ؟ بعضی از ما ، نمی­گویم همه ، صادقانه پیروی نکرده­ایم . خب ، حالا که نکردیم چه چیز از دستمان رفته است ؟ عزّت و شرافت و هدایت و نجابتی که باید برای شیعه علی (ع) باشد ، مهجور مانده است .

 

امام موسی صدر