مدرسه علمیه طوبی بهبهان

طوفان­های زندگی آدمی را به تلاطم می­کشاند . غم از دست دادن­ها ، دغدغه­ی داشتن­ها و نداشتن­ها ، دلواپسی از فردایی که در راه است ، روح و جسم را به اندوه و یأس می­رساند . امّا تنها دستگیره­ی نجات از این گرداب ، توکّل است و رضا . خود را به خدا سپردن است . و توکّل یعنی دست در دست خدا و در پناه او راه افتادن . شاگردی در مکتب فاطمی به ما می­آموزد که هرچه از دوست رسد نیکوست و زندگی آزمونی است برای چگونه ماندن .

پس باید راضی شویم به رضایتش تا مرضیّ درگاهش شویم . از بانویی درس رضا می­آموزیم که خود اسوه‌ای است از سرسپردگی در آستان محبوب . همراه و همراز پدر بودن در سال­های نبوّت ، در کنار ­همسر ایستادن در حریم امامت و شهیده­ی مظلومه شدن در دفاع از ولایت ، باعث شد تا او را راضیّه­ی مرضیه بنامند . تا جایی که خطاب به پدر فرمود :

« یَا اَبَه سَلَّمتُ وَ رَضِیتُ وَ تَوَکَّلتُ عَلَی الله (1) ؛ ای پدر ! در برابر خواسته­های خدا تسلیم و راضیم و به خدا توکّل کرده­ام » .

او که خود شاگرد مکتب نبوی است ، به ما می­آموزد که باید رضایت و قناعت را نیز از او گدایی کرد .

« اللَّهُمَّ قَنَّعنِی بِمَا رَزَقتَنِی (2) ؛ بارخدایا ! مرا به آنچه روزی داده­ای قانع گردان » .

و در چنین مکتبی است که صبر و رضا در دریای طوفان­زده­ی زندگی کشتی نجات می­شود . نفس مطمئنّه­ی بانو (سلام الله علیها) مرهمی می­شود برای دل­های سوخته­ای که در کوره­ی داغ این دنیا می­سوزند تا پاک و زیبا به محضر دوست شرفیاب شوند و بلانوشان این دنیا در سایه­ی تسلیم و رضا ، مقرّبان آن دنیا می­شوند .

امّا شاگردی در این مکتب درس دیگری نیز به ما می­دهد . آنجا که رضایتمندی دیگر نه تنها پسندیده نیست بلکه نکوهیده است ! و آن راضی بودن از خود و خشنودی از هر آنچه که هستیم . شاگرد مکتب فاطمی می‌آموزد که زندگی جولانگاهی است میان خوف و رجاء . ناامیدی از خود و امید به خدا . باید بدانیم هر آنچه که هست از اوست و توفیقی از جانب او . رضایت از خود ، عُجب است و عُجب انسان را به رکود و نیستی می­کشاند و زندگی فاطمی همه­اش حرکت است و رفتن ، نه سکون و ایستادن .

و از دیگر رضایتمندی­ها که در طلبش هستیم ، رضایت بانو فاطمه زهرا (سلام الله علیها) است .

وای بر قومی که در حقّ دختر پیامبرشان جفا کردند ! و ما که از نسل امّت همان پیامبریم چگونه حقّ او را اداء می‌کنیم ؟ به راستی برای رضایت بانو چه کرده­ایم ؟ مگر نشنیده­ایم از پیامبرمان که در حقّش فرمودند :   

« خشنودی فاطمه ، خشنودی من است و خشم و غضب فاطمه خشم و غضب من است هرکس فاطمه را دوست بدارد ، مرا دوست داشته و هرکس او را خشنود سازد ، مرا خشنود کرده است » .

کتاب دینداری فاطمی  /   نویسنده : م – صمصام شریعت

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

1.        بحارالانوار ، ج 44

2.        مهج الدعوات

أینَ الرّجَبِیُّون ؟

عَظُمَ الذَنبُ مِن عَبدِکَ فَلیَحسُنِ العَفوُ مِن عِندِکَ

طلوع ماه رجب گوارای وجودتان

بار دیگر خورشید رجب طلوعی دوباره و بس زیبا نموده است امّا …

همچنان منتظر آمدن تو هستیم .

یا بن الحسن ! دوباره سفره میهمانی و مهربانی دیگری برپا شده و عاشقان را ، خداوند ، دعوت نامه­ای عاشقانه فرستاده است .

چه زیباتر می­شود این عشق­بازی ؛ آقا ! اگر ما را قابل بدانی و بیایی .

اللّهم عجّل لولیّک الفرج

********************************************

أین الرجبیون

در صحرای محشر بیرقی افراشته می شود و همه مردم از اولین و آخرین زیر لواء آن قرار می گیرند، بااینکه وادی بسیار وسیع است، اما جای سوزن انداختن نیست و مردم مانند تیر در ترکش به سختی در کنار هم قرار گرفته اند (1)، همه سر در گریبان حسرت فروبرده اند و عرق شرم از سر و رویشان می‏چکد و البته زمین نیز همچنان بی‏قرار حادثه‏ای در شرف وقوع است(2)، گنهکاران و فریب خوردگان قرار ندارند و اهمال کاران و غفلت زدگان چون گنگ خواب دیده حیرت زده اند…

جملگی در انتظار موعد رسیدگی به نامه اعمال تک تک بندگان هستند که ناگهان منادی ندا سر می دهد که «أین‏الرجبیون»، اهل ماه رجب کجایید؟

جمعی بر می‏خیزند که چهره‏شان چون قرص تمام ماه درخشان است، صفوف پریشان و متحیر اهل محشر را می شکافند و در پیشگاه حقیقت هستی و مالک این روز می ایستند. منادی، ندا سر می‏دهد که بهشت بر شما گوارا باد و ایشان با آرامشی رشک برانگیز به سمت مامن الهی حرکت می نمایند که زمزمه ای برمی خیزد که: “اینها چه کسانی بودند که چنین با احترام و آسان از صراط گذشتند؟”

یکی از همان سیرتان پاسخ می گوید که: ما رجبیون هستیم، زنان و مردانی که وقتی ماه رجب با تمام رحمتش بر ما سایه افکند با روی گشاده به استقبالش رفتیم، روزهایی از آن را روزه گرفتیم و شبهایش را به عبادت صاحبش گذراندیم(3). از همین روست که در این روز که نه ثروت های اندوخته‏تان در دنیا و نه فرزندان برومندتان به کارتان نمی آیند (4) نجاتمان بخشید و مقام شفاعتمان داد(5)، ما در ماه او که همان ماه رجب است از بذل مال دریغ نورزیم، تا برای آخرت خویش توشه‏ای فرستاده باشیم و خداوند بخشاینده به پاس این عمل‏ها مقامی مرحمت فرمود، که نه چشمی دیده و نه گوشی شنیده است(6) …

1- بحارالانوار، ج 7، ص 111            2- نهج‏البلاغه، خطبه 102              3- ثمرات الحیاط، ص 451، پیامبر اکرو (ص)
4- قرآن کریم، شعرا؛ آیه 88            5- ثمرات الحیاط، ص 252               6- بحارالانوار، ج 20

نویسنده : م – صمصام شریعت

شیعه بودن

به راستی معنای واقعی شیعه بودن چیست ؟ آیا می­توان ادّعا کرد که ما شیعه­ایم ؟ چگونه باید خود را محک زده ، عیارمان را بیابیم ؟ فاطمه زهرا (سلام الله علیها) در پاسخ می­فرمایند : « اگر به آنچه به شما امر می­کنیم ، عمل می­کنی و از هر آنچه شما را برحذر می­داریم ، دوری می­کنی ، از شیعیان ما هستی » .

پس چه ادّعای بزرگی است شیعه بودن ! خطاها و غفلت­های ما چه می­شود ؟! آیا می­توان با محبّت و مودّت به بانو ، کارنامه اعمال را از آلودگی­ها پاک نمود ؟! ایشان می­فرمایند :

« شیعیان ما از بهترین افراد بهشتند و همه دوستان ما و دوستان دوستان ما و دشمنان دشمنان ما ، همه در بهشت خواهند بود ، کسی که با قلب و زبان خود تسلیم ماست ، اگر از اوامر و نواهی ما در سایر امور سرپیچی نماید ، از شیعیان ما نیست ، گرچه چنین افرادی نیز پس از آنکه با بلایا و مصائب و انواع سختی­ها در عرصه­های قیامت و یا عذاب ، گناهانشان پاک شد ، اهل بهشت خواهند بود . ما به خاطر دوستی آنها با ما ، آنها را شفاعت کرده ، نجات می­دهیم و به پیشگاه خود منتقل خواهیم کرد » . ¹

آری بانوی دو سرا ، آنچنان محبّتی به شیعیان خود دارد که حتّی در لحظات پایانی عمر برای آنان دست به دعا برمی‌دارد و می­فرماید :

« خدایا ! از تو می­خواهم به حقّ کسانی که آنان را برگزیدی و به گریه­های حسن و حسین در فراق من ، از گناهکاران شیعیان من و شیعیان فرزندان من ، درگذری » . ²

شاگرد مکتب فاطمی بودن یعنی سعی و تلاش برای شیعه بودن . محبّت فقط در سینه محبوس نمی­شود بلکه باید در عمل بروز کند . محبّت روح عمل است و کیمیایی که عمل را جلا می­بخشد ، دلی که در آن محبّت ریخته شد باید با عمل به دریای بیکران وصل شود تا در برکه سکون و جمود رنگ تیرگی به خود نگیرد و آلوده نشود .

زهرای مرضیّه (سلام الله علیها) در تبیین مقام و ارزش شیعیان امیرالمؤمنین (علیه­السّلام) می­فرمایند :

« روزی پدرم به علی نگاه کرد و فرمود : این مرد و پیروان او در بهشتند » .

و چه ضمانتی محکم­تر از کلام نبی در سعادتمندی شیعه علی (علیه­السّلام) ! تا جایی که بانو می­فرمایند : « همانا سعادتمند کامل و حقیقی کسی است که علی را در دوران زندگی و پس از مرگش دوست داشته باشد » . ³

حضرت زهرا (سلام الله علیها) فرمودند :

آنگاه که روز قیامت برانگیخته شوم ، از گناهکاران امّت پیامبر (صلّی الله علیه و آله و سلّم) شفاعت خواهم کرد .

[نهج الحیاه به نقل از کتاب عوالم]

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

1.        بحار ، ج 68

2.        ذخائر العقبی

3.        بحارالانوار ، ج 27

سال­ها به دور از هر دینی و مذهبی در آن عصر جاهلیّت ، دختر ، این گلِ سرسبد ، جایی در میان مردم نداشت و هر روز مردمان آن دیار ، شاهد زنده به گور کردن دختران زیادی بودند و بویی از مهر و عاطفه به او وجود نداشت تا اینکه ستاره­ای بدرخشید و ماه مجلس شد و از دامن آن بانوی بزرگوار ، اوّلین نمازگزار زن و از صلب ختم نبوّت آن پیامبرِ همیشه جاوید ، انسانی شایسته و عفیف ، دختری از جنس گل­های بهشتی پا به عرصه­ی وجود نهاد و بوی عطر آمدنش همه­جا را فرا گرفت و عطر ریحانه­ی نبی همه جا پیچید . دختری که از جنس یاقوت­های سبز عشق و مرواریدهای طلایی بود و معرفت وجودیش در همه­ی این گیتی فزونی یافت و ساقه­های لطف و مهربانیش بر سر زنان این عالم رویانیده شد و ریحانه­ی نبی ، آن مونس و همدمش به دیار خاکی مکّه پا گذاشت . خدیجه (سلام الله علیها) هنگام وضع حمل ، سر تا سر وجودش را نور عظیمی فراگرفته بود و آسیه ، مریم مقدّس ، هاجر ، ساره ، زنان اربعه­ی بهشتی به دور او می­چرخیدند و فرشتگان مژده می­دادند که زمین پُر خواهد شد از بوی گل یاس محمّد ، و او به این دیار خاکی پا نهاد و عطر وجودش در سر تا سر عالم پیچید و پروانه­های دشت به پرواز درآمده و رقص­کنان به دور شمع می­گرویدند و بلبلان آوازخوان نوای شادی درمی­دادند و چلچله­ها با هم سرود عشق سر می­دادند و کبوتران ، مژده­ی مبارک باد می­گفتند و خاتم پیامبر ، آن نورِ عالم­تاب ، از آمدن همچنین دختری نوای شکر سر داد و شادی‌کنان همراه با فرشتگان آسمانی به خدیجه تبریک گفت و با آمدنش رسم دیرینه­ی زنده به گور کردن دختران و ارزش­ نهادن به مقام والای زن و ارج نهادن به مقام مادر اوج گرفت و از دامان این گلِ یاس ، اسوه­های شهادت و صبر و بردباری به این عالم پا گذاشتند و از آنها نیز 9 انسان معصوم و وارسته بر این هستی ، سرودِ دین و دینداری خواندند و برای همیشه ماندگار و جاوید ماندند و او برای همه­ی زنان الگوی صبر و بردباری و شجاعت شد و به همه­ درس دینداری و عفاف را داد و نشان برترین و والاترین بانوی دو عالم را به خود گرفت .

نمی­دانم ، شاید دست­های من ناتوان است و یا قلم قاصر از بیان توصیف او ؛ ولی از بانوی دو عالم ، گلِ سرسبد هستی ، می­خواهم که به ما ، این انسان­های دردمند و زنان جامعه ، نوری حقیقی بتاباند و بر ما سایه­ی مهر و عطوفت را بنمایاند و گوهر گرانبهای زن ، این لباس حجاب و عفاف را برای ما نگه دارد و به ما صبری جمیل و ارزشی والا عطا نماید … (ان شاء الله)

              طلبه پایه دوم (نرگس آچاک پور)

روزی از دیار خود رو به سوی سرای تعلیم و تعلّم پا نهادم و با دلی آکنده از تیرگی و خستگی در گوشه­ای از کنج آنجا به نظاره نشستم ، تا که شاید از پشت این تاریکی­ها و خفقان­ها ، کسی پدیدار شود و با نور وجودی خود ، مرا به فیض علم و دانایی برساند . ناگاه دَرِ سرای تعلیم با عشق و مهربانی باز شد و با قدم­های پابرجا و استوار خود ، رو به سوی تاریکی­های من پا نهاد و در آنجا با احترام و هیبت نشست و با آمدنش بوی عطر مهر و وفا پیچید . آنگاه در مقابل او از سرِ خلوص با قدم­های ناتوانِ خود ، سرِ تعظیم فرود آورده و در مقابلش نشستم تا که از نور علم و معرفتِ او ذرّه­ای بیابم و جستجوهای ناتمام خود را به درجه­ی اتمام رسانده و از درِ علم و دانش وارد شده و باب حقیقی سیر و سلوک را پیدا کنم .

در همین حال با نظاره بر این ستاره­ی علم و ادب دریافتم که چشم­های او سایه­سارِ نیروی علاقه و توصیف­ناپذیر مهربانی است و بینایی بشر با دیدن چشم­های او ، نور حقیقت را دریافت می­کند و لب­های او هنگام باز شدن ، کلمات دین و زندگی و توحید را بیان می­کند که بشر با دیدن آنها به نور حقیقیِ معبود و رسالت پیامبران می­رسد و آنها را در زمره­ی کارهای روزمرّه‌ی خود قرار می­دهد و زبان او هنگام به حرکت درآمدن ، فضایل را یکی یکی توصیف می­کند و از میان آنها بهترین و ناقب­ترین جمله­ها را انتخاب کرده و به سوی هدایت و راهنمایی انسان­ها می­رساند و بشر با شنیدن کلمات او ، زیباترین ترانه­ی عشق را ساخته و چرخه­ی زندگی را به حرکت درمی­آورد .

هنوز و تا همیشه صورت این ستاره­ی درخشان با زیبایی خاصّ و وصف­ناپذیری همچون شمعی نورانی می­تابد و من که از تبار باران بوده و بر خاک­های به گِل نشسته­ی این زمانه ، دود سیاهی و تاریکی را احساس می­کنم ، همچون پروانه­ای به دور او می­چرخم که شاید از نور این شمعِ فروزان محروم نمانم و هر روز صبحگاهان که از دیار خود رو به سوی سرایِ تعلیم می­آیم ، می­خواهم که از نور وجودی او بر من بتابد که شاید هنگام رفتن از اینجا ، ذرّه­ای از آن نور سپید درخشان بر من تابیده باشد و رفتار و اعمال او همچون رودی خروشان بر زندگی من جاری شود .

و از تو ای خدای منّان ! خواستارم که او را در این سایه­سارِ گیتی به لطف و مرحمت خود نگه داری و هر روز بر فضایل و اخلاقیّات او افزوده تا ما نیز از لطف و برکات این فضایل ، درس اخلاق و معرفت را بیاموزیم و در مسیر پُر پیچ و خم زندگی قرار دهیم و او را تا ابد ، همیشه و همه جا ، جاوید بدار ……. جاوید بدار …….. .

آمین یا ربّ العالمین

طلبه پایه دوم (نرگس آچاک پور)