مدرسه علمیه طوبی بهبهان

شخصی نزد همسایه‌اش رفت و گفت : گوش کن ! می‌خواهم چیزی برایت تعریف کنم .

دوستی به تازگی در مورد تو می‌گفت … . همسایه حرف او را قطع کرد و گفت : قبل از اینکه تعریف کنی ، بگو آیا حرفت را از میان سه صافی گذرانده‌ای یا نه ؟ گفت : کدام سه صافی ؟

-         اول از میان صافی واقعیت . آیا مطمئنی چیزی که تعریف می‌کنی واقعیت دارد ؟

-         خیر ، من فقط آن را شنیده‌ام . شخصی آن را برایم تعریف کرده است .

-         سری تکان داد و گفت : پس حتماً آن را از میان صافی دوم یعنی خوشحالی گذرانده‌ای . مسلماً چیزی که می‌خواهی تعریف کنی ، حتی اگر واقیعت نداشته باشد ، باعث خوشحالی‌ام می‌شود .

-         دوست عزیز ، فکر نکنم تو را خوشحال کند .

-         بسیار خوب ، پس اگر مرا خوشحال نمی‌کند ، حتماً از صافی سوم ، یعنی « فایده » رد شده است . آیا چیزی که می‌خواهی تعریف کنی ، برایم مفید است و به دردم می‌خورد ؟   گفت : نه ، به هیچ وجه !

همسایه گفت : پس اگر این حرف ، نه « واقعیت » دارد ، نه « خوشحال کننده » است ونه « مفید » آن را پیش خود نگهدار و سعی کن خودت هم زود فراموشش کنی . همچنین سعی کن وقتت را به کارها و سخنان بیهوده نگذرانی تا ذهنت مشغول کارهای بیهوده شود که حاصل آن ، همین سخنان بی‌فایده توست . 

چهار شمع به آرامی می­سوختند و با یکدیگر زندگی می­کردند .

محیط به قدری آرام بود که گفتگوی شمع­ها شنیده می­شد .

اوّلین شمع می­گفت : من « دوستی » هستم ؛ امّا هیچ­کس نمی­تواند مرا شعله­ور نگاه دارد و من ناگزیر خاموش خواهم شد .

شمع دوستی کم نورتر و کم نورتر شد و خاموش گشت .

شمع دوّم می­گفت : من « ایمان » هستم ؛ امّا اغلب سست می­گردم و خیلی پایدار نیستم .

در همین هنگام نسیمی آرام وزیدن گرفت و او را خاموش کرد .

شمع سوّم با اندوه شروع به صحبت کرد : من « عشق » هستم ولی قدرت آن را ندارم که روشن بمانم . مردم مرا کنار می­گذارند و اهمیت مرا درک نمی­کنند . آنها حتی فراموش می­کنند که به نزدیکان خود عشق بورزند !

و بی­درنگ از سوختن باز ایستاد .

در همین لحظه کودکی وارد اتاق شد . چشمش به شمع­های خاموش افتاد و گفت : شما چرا نمی­سوزید ؟ مگر قرار نبود تا انتها روشن بمانید .

و ناگهان به گریه افتاد .

با گریه­ی کودک ، شمع چهارم شروع به صحبت کرد و گفت : نگران نباش ! تا زمانی که شعله­ی من خاموش نگردد ، شمع­های دیگر را روشن خواهم کرد .

من « امید » هستم .

کودک با چشم­هایی که از شادی می­درخشیدند ، شمع امید را در دست گرفت و     « دوستی » ، « ایمان » و « عشق » را شعله­ور ساخت .  

شمع « امید » زندگی شما ، هرگز خاموش نگردد

تا همیشه آکنده از

« دوستی ، ایمان و عشق »

باشید .

1. كنجكاوی را دنبال كنید :

“من هیچ استعداد خاصی ندارم . فقط عاشق كنجكاوی هستم”

چگونه كنجكاوی خودتان را تحریك می كنید ؟

من كنجكاو هستم ، مثلاً برای پیدا كردن علّت اینكه چگونه یك شخص موفّق است و شخص دیگری شكست می خورد .

به همین دلیل است كه من سال­ها وقت صرف مطالعه­ی موفّقیت كرده­ام .

شما بیشتر در چه مورد كنجكاو هستید ؟

پیگیری كنجكاوی شما رازی است برای رسیدن به موفّقیت .

2. پشتكار گرانبها است :

“من هوش خوبی ندارم ، فقط روی مشكلات زمان زیادی می­گذارم”

تمام ارزش تمبر پستی توانایی آن به چسبیدن به چیزی است تا زمانی كه آن را برساند .

پس مانند تمبر پستی باشید و مسابقه­ای كه شروع كرده­اید را به پایان برسانید .

با پشتكار می­توانید بهتر به مقصد برسید .

3. تمركز بر حال :

“مردی كه بتواند در حالی كه غذا می خورد ، با ایمنی رانندگی كند ، از لذّت  غذا خوردن  آن­طور كه سزاوار آن هست ، بهره نمی­برد”

پدرم به من می­گفت نمی­توانی در یك زمان بر ۲  اسب سوار شوی .

من دوست داشتم بگویم تو می­توانی هر چیزی را انجام بدهی امّا نه همه چیز .

یاد بگیرید كه در حال باشید و تمام حواستان را بدهید به كاری كه در حال حاضر انجام می­دهید .

انرژی متمركز ، توان افراد است ، و این تفاوت پیروزی و شكست است .

ادامه »

ظرفیت داشته باش !

کسی نزد عالمی رفت و از سختی­ها و مشکلات زندگیش گلایه کرد و از او چاره­ای خواست .

استاد به او گفت : یک مشت نمک را در یک لیوان آب حل کن ، سپس بخور . به دستور حکیم عمل کرد ؛ امّا نتوانست بیش از چند قطره از آن بنوشد .

آن حکیم دوباره به او گفت : همان مقدار نمک را در بشکه­ای پر از آب حل کن ، سپس یک لیوان از آن بنوش . این بار توانست به راحتی یک لیوان را بنوشد .

استاد پرسید : چطور بود ؟ گفت : قابل تحمل بود و خیلی راحت توانستم آن را بنوشم .

حکیم گفت : آن مقدار نمک ، سختی­های زندگی است که در هر دو ظرف یکسان ریخته شد .

سختی و رنج دنیا همیشه و برای همه وجود دارد و این ظرف وجود ماست که مزه­ی آن را تغییر می­دهد و هر چه ظرفیت ما بیشتر باشد ، تحمل رنج و اندوه آسان­تر می­شود .

                               ***************************************

خدایا مرا کنار نگذار !

 آهنگری بود که با وجود رنج­های متعدّد و بیماری­اش عمیقاً به خدا عشق می­ورزید . روزی یکی از   دوستانش که اعتقادی به خدا نداشت ، از او پرسید : تو چگونه می­توانی خدایی را که رنج و بیماری نصیبت  می‌کند ، دوست داشته باشی ؟

آهنگر سر به زیر ؟ آورد و گفت وقتی که می­خواهم وسیله­ای آهنی بسازم ، یک تکّه آهن را در کوره قرار می‌دهم . سپس آن را روی سندان می­گذارم و می­کوبم تا به شکل دلخواهم در آید . اگر به صورت دلخواهم  درآمد ، می‌دانم که وسیله­ی مفیدی خواهد بود ؛ اگرنه آن را کنار می­گذارم .

همین موضوع باعث شده است که همیشه به درگاه خداوند دعا کنم که خدایا ! مرا در کوره­های رنج قرار   ده ، امّا کنار نگذار !

نکته : لحظات اوقات فراغت ، فرصت بسیار مناسبی است تا با مطالعه­ی حکایات و داستان­ها به خداشناسی رسید .

زنگ ! زنگ ! زنگ ! آمد صدای نفس­های باد از بطن جاودانه­ترین پیام­های خدایی ؛ آنجا که خورشید درخشان از بالاترین مناره‌های شرقی طلوع کرد و پرتوهای نورانی خود را بر کوچه­سار­های باغ معرفت کلید زد و ناقوس­های مقاومت و پایداری بر هر کوی و بام به پا خاست و طلوع فجر پیروزی اسلام از آنجا شکفته شد و پروانه­های امید و آزادی در باغ وطن به پرواز درآمد .

هر روز بر این دیار خاکی ما زنجیره­های ظلم و ستم بر دستان مردان کفر و بیدادگر به چرخش درمی­آمد و بر سر و روی مردان و زنان مجاهد و بی­گناه این دشت فرو می­نشست و هر روز تا انتهای جاده­های ظلم و ستم ، دشت­های به خون نشسته­ی آنها بر زندگی مشقّت­بار آنها همچون دیوی وحشتناک سایه می­افکند . چه خون­ها که ریخته نشد و چه آه و ناله­هایی که به سوی بالاترین عرش خدایی به صدا در نیامد و چه زنانی که با چادرهای خاکی همسو با ناله­های مردان از پشت پرده­های فقر و نداری صدا در می­دادند و نظاره بر آتش­های دژخیمان آن شاه پلید و سردمدارانش بودند و ناله­های کودکان خسته از نبود آرامش و سکوت تا انتهای جاده­ی نداگویانه­ی الله اکبر به صدا درمی­آمد و طنین آن بر بلندای بام­های به گل نشسته­ی این دیار سبز موج می­زد . آن­گاه از دل دریایی این دیار ، مردی از نسل عشق و ایمان ، مجاهدت و ایثار ، دلاور مردی و شجاعت فوران کرد و تار و پود نظام شاهنشاهی را در هم پیچید و ندای الله اکبر را به بام­های خانه­ها به صدا درآورد و با سخنرانی­های کوبنده و اعلامیّه­های بی­دریغ خود ، مشت محکم را بر دهان آنها کوباند و همانند فرشته آن­گاه که دیو بیرون رفت . در دوازدهمین روز بهمن ماه ، ماه خون و قیام طلوع کرد و دست­های مهربان و سایه­ی زیبای خود را بر این دیار فرو نهاد و مرزهای ظلم و بیداد را شکست و بتخانه‌ی 2500 ساله­ی شاهنشاهی را در هم کوبید و آن خون­ها و فریادهای آن دوران به بار نشست و در 22 بهمن ، روز شکست دشمن در اوج زیبایی و افتخار ، خورشید شکوهمند پیروزی را برای همیشه بر این دیار به فضل خدای رحمان و رحیم به بار نهاد و شمشیر استقلال و مقاومت را بر سر آنها فرود آورد .

و از تو ، ای خدای منّان ! خواستارم که تا ظهور مهدی موعود منجی عالم بشریّت این انقلاب فروزان را که با دست­ها و ناله­های مردان و زنان و مجاهدت مردان کوشا و آن امام همام به بار نشسته است ، خاموش ننمایی و تا انقلاب مهدی از نهضت خمینی ، محافظت بفرما .

      آمین یا رب العالمین

طلبه پایه دوم (نرگس آچاک پور)